Mitologia rzymska jest niezwykle dobrze znana praktycznie wszystkim przedstawicielom kontynentu europejskiego. Przede wszystkim wynika to z faktu, że w większości przypadków to właśnie nasza lokalna, europejska kultura i tradycja wynika ze starożytnej Grecji i Rzymu. Tutaj skupimy się właśnie tylko na starożytnym Rzymie i tamtejszych mitologiach, które spotkać można nawet w dziełach sztuki późniejszych wieków na terenie całego kontynentu europejskiego, jak i na całym świecie. Istnieje wiele odwołań do tamtejszych tradycji nawet w codziennych naszych czynnościach, a dokładnie w tym, co mówimy, jakich frazeologizmów i sformułowań używamy. Dlatego też warto jest wiedzieć trochę więcej na ten temat, niż tylko mieć ogólne pojęcie, że kultura starożytnego Rzymu po prostu istniała. Dzięki temu nasze życie może być o wiele bogatsze i ciekawsze. Wśród tamtejszych bóstw przede wszystkim na uwagę zasługują tacy, jak: Jowisz, Adranus, Aurora, Diana, Jupiter, Janus, Junona, Roma, Liber, Sol, Segetia, Luna, Tellus, Wenus, Westa, Wulkan, Mitra, Minerwa, Kupidyn, Fauna, Flora i wiele innych.

Sol

Jest to swoiste uosobienie Słońca. Sol był bratem Aurory i Luny. Wielokrotnie utożsamiany z Heliosem z mitologii starożytnej Grecji. Wśród jego atrybutów należy wymienić przede wszystkim promienistą aureolę wokół głowy bądź też promienistą korową na głowie, a także dysk słoneczny. Jest to typowe bóstwo solarne, jednocześnie przywódca innych bóstw z tej kategorii. Czczony był również przez plemiona słowiańskie, pogańskie przez wiele setek lat. Do dzisiaj w niektórych zakątkach Europy, jak i reszty świata czci się właśnie boga Słońce pod różnymi postaciami.

Fauna

Była to w mitologii rzymskiej bogini urodzaju i płodności. Miała też pod sobą cały świat zwierzęcy na świecie. Była siostrą i jednocześnie żoną boga Fauna. Dla odróżnienia określano ją też wielokrotnie Dobrą Boginią, czyli Bona Dea. Była czczona praktycznie tylko i wyłącznie przez kobiety. Z kole Faun, męski odpowiednik, czczony był przez mężczyzn, chociaż niezwykle rzadko. Bogini Fauna identyfikowana była też wielokrotnie z Mają. Stąd też wzięło się określenie na świat przyrody odnoszący się do zwierząt.

Wenus

Inaczej określano ją jako Wenerę. Była to bogini miłości. Utożsamiana była z grecką Afrodytą z tamtejszych starożytnych mitologii. Wcześniej uznawana była za boginię wiosny, roślinności i ogrodów warzywnych. Jej atrybutami były owoce i kwiaty. Ze zwierząt towarzyszyły jej gołębie. Najczęściej prezentowana jest jako naga lub do połowy obnażona, piękna i młoda jadąca rydwanem zaprzężonym w gołębie lub wyłaniająca się z toni wodnej, rodząca się w muszli perłowej. Najstarsza jej świątynia znajduje się na Kapitolu.

Wulkan

Był rzymskim bogiem wulkanów, ognia i kowalstwa. Wielokrotnie utożsamiany był z greckim bogiem Hefajstosem. Oddawano mu cześć w świątyni na Polu Marsowym. Jego święto miało miejsce dwudziestego trzeciego sierpnia. Wtedy też do ognia wrzucano ryby, czasami też inne, większe zwierzęta. Od jego imienia wzięło się określenie na twór geologiczny. Wierzono, że odgłosy z wulkanów to wynik jego pracy, ponieważ miał on być kowalem. Miał on być również mężem Afrodyty/Wenus. Odlewał groty strzał i zbroje dla Marsa, Minerwy i pioruny dla Jowisza.

Westa

Jej mianem określano boginię ogniska domowego i państwowego. Miał on być odpowiednikiem greckiej Hestii. Do dzisiaj jej świątynia znajduje się na Forum Romanum w Rzymie. Płonął w niej tak zwany wieczny ogień, którym opiekowały się kapłanki westalki. Zgaśnięcie ognia uznawano za zły omen dla całego państwa, albo miały to być długoletnie wyniszczające walki, albo totalny upadek państwa, nawet dosyć szybki. Kult ten miał rodowód iście praindoeuropejski. Przetrwał wiele lat nawet na terenach północnej Europy u plemion pogańskich.

Diana

Inaczej określana była jako Artemis. Miała to być bogini łowów, przyrody zarówno roślinnej, jak i zwierzęcej, płodności, Księżyca i światła księżycowego. Miała być ona córką Latony i Jowisza, bliźniaczą siostrą Apollona. Utożsamiana jest z grecką Artemidą. Jej atrybutami są łuk oraz kołczan ze strzałami. Dawniej miejscem jej kultu były gaje, potem świątynia na Awentynie. Później w gaju pod Arycją poprzez wodę z tamtejszych źródeł kapłani leczyli chorych przybywających do świątyni po pomoc, gdy nikt inny już nie mógł pomóc.